میومکتومی چيست؟

روش انجام میومکتومی

1.  لاپاراتومی (شکمی): لاپاراتومی به معنای ایجاد یک برش بزرگ در دیواره شکم و ورود به حفره شکم به منظور شناسایی، تشخیص و درمان احتمالی است. لاپاراتومی تشخیصی در صورتی انجام می‌شود که جراح نتواند با روش‌های دیگر به تشخیص قطعی در مورد وضعیت بیمار برسد. برای برداشتن فیبروئید یک یا چند برش در عضله رحم ایجاد می‌شود. بهبودی بعد از لاپاراتومی حدود ۶ تا ۸ هفته به طول می‌انجامد.
2.   لاپاراسکوپی: جراح از طریق روش میومکتومی لاپاراسکوپی، رحم را مشاهده می‌کند و فیبروئید‌ها را برمی‌دارد. مطالعات نشان می‌دهد که این روش منجر به کاهش مرگ و میر و بهبود سریع‌تر نسبت به میومکتومی لاپاروتومی می‌شود. البته میومکتومی لاپاراسکوپی برای درمان فیبروئیدهای بسیار بزرگ استفاده نمی‌شود.
3.   هیستروسکوپی: فیبروئید‌هایی که در داخل رحم و اندومتر برجسته می‌شوند منجر به نازائی و سقط جنین می‌‌شوند. در این صورت می‌توان میوم را از طریق هیستروسکوپی خارج کرد.
4.   امبولیزاسیون اندومتر (سوزاندن غشای داخلی رحم): غشای داخلی رحم به روشی کنترل‌شده، از بین برده شده یا سوزانده می‌شود تا خونریزی شدید بیمار کنترل شود. این کار ممکن است با لیزر، حلقه‌های سیمی، آب جوش، جریان الکتریکی، امواج میکرو، فریز کردن یا سایر روش‌ها انجام شود.این عمل معمولاً به عنوان جراحی جزئی و کوچک محسوب می‌شود و می‌توان آن را به صورت سرپایی و جتی در مطب پزشک انجام داد. این عمل به ندرت موجب بروز عوارض می‌شود اما در مواردی نیز خطر بروز عوارض وجود دارد.
5.   میولیز: معمولاً با کمک لاپاراسکوپ، یک سوزن در داخل فیبرم فرو برده می‌شود و سپس با استفاده از جریان الکتریکی یا عمل فریز کردن، فیبروم از بین برده می‌شود. روش مشابه دیگری با نام کریومیلوسیز نیز برای فریز کردن فیبروم انجام می‌شود.
6.   امبولیزاسیون فیبروم‌(UFE) یا آمبولیزاسیون شریان رحمی (UAE): یک لوله‌ی بسیار باریک وارد رگ‌های خونی می‌شود که فیبروم رحمی را تغذیه می‌کنند و سپس پلاستیک نازک یا ذرات ژله‌ای در این رگ تزریق می‌شوند تا آن را مسدود کنند. این کار موجب می‌شود که خون‌رسانی به بافت فیبروم متوقف شود و فیبروم به مرور زمان کوچک شود. عوارض این روش شامل یائسگی زودرس می‌شود اما به ندرت رخ می‌دهد.
7.   هیسترکتومی لاپاراسکوپیک: جراح ابزارهایی را از طریق برش های کوچکی بر روی شکم، وارد شکم می کند و رحم را خارج می کند.جراح ممکن است تخمدان ها و دهانه رحم رادست نخورده باقی بگذارد که بدین روش بدن شما همچنان هورمون های زنانه را تولید خواهد کرد.

عوارض بعد از عمل فیبروم رحم یا میومکتومی:

1.  خونریزی، عفونت رحم، چسبندگی لوله‌های رحمی و عفونت لگن.
2.   برداشتن فیبروئید از عضله رحم ممکن است سبب ایجاد بافت اسکار شود.
3.   در موارد نادر ممکن است اسکار ناشی از برش رحم سبب ناباروری شود.
4.   در موارد نادر ممکن است آسیب به مثانه یا روده مانند انسداد روده رخ دهد.
5.   در موارد نادر ممکن است هیسترکتومی در طول یک میومکتومی مورد نیاز باشد. معمولاً زمانی هیسترکتومی انجام می‌شود که برداشتن فیبروئید منجر به خونریزی‌های شدید شود.
6.   جراحی میومکتومی می‌تواند منجر به افزایش خطر ریزش دیواره رحم در بارداری‌های‌ بعدی شود. بنابراین در زنانی که این جراحی را انجام می‌دهند به منظور جلوگیری از خطر پارگی رحم باید از سزارین استفاده شود.

پیشگیری از عوارض احتمالی جراحی فیبروم رحم یا میومکتومی

1.  مصرف مکمل های آهن و ویتامین ها: اگر شما دچار آنمی ناشی از فقر آهن به دلیل پریودهای سنگین باشید، پزشک ممکن است استفاده از مکمل های آهن و ویتامین ها را به شما پیشنهاد کند تا قبل از جراحی تعداد سلول های خونی تقویت شود.
2.   درمان هورمونی: استراتژی دیگر برای اصلاح آنمی یا کم خونی درمان هورمونی قبل از جراحی است. پزشک ممکن است برای شما آگونیست هورمون آزاد کننده گنادوتروپین یا GnRH، قرص های کنترل بارداری یا سایر داروهای هورمونی را تجویز کند تا جریان خون قاعدگی را کاهش داده و یا متوقف کند. آگونیست GnRH تولید استروژن و پروژسترون را متوقف کرده و قاعدگی را متوقف می کند و سبب ساخت هموگلوبین و ذخایر آهن می شود.
3.   درمانی برای کوچک کردن فیبروم های رحم یا فیبروئیدها: درمان های هورمونی مانند آگونیست GnRH می تواند فیبروم ها را کوچک کرده و سبب آسیب کمتر به رحم می شود به عبارتی برش افقی کوچک تری روی رحم انجام شده و یا به جای جراحی باز از روش لاپاراسکوپی می توان استفاده کرد.

بارداری بعد از عمل میومکتومی

1.  اینکه فیبروم ها چگونه بر باروری شما تاثیر می گذارند بستگی به روش انتخابی جراحی فیبروم دارد. پس از هیسترکتومی دیگر قادر به باردار شدن نیستید.
2.   پس از میومکتومی باز هم می توانید باردار شوید.