در پزشکی هرگاه زن و شوهری در سن باروری ۱۲ ماه پس از ازدواج علی‌رغم انجام فعالیت جنسی طبیعی و بدون استفاده از روش‌های پیشگیری، بچه‌دار نشوند یکی از زوجین دچار ناباروری است. ناباروری در انسان می‌تواند منشأ پدری مانند واریکوسل و آزواسپرمی داشته باشد یا منشأ مادری مانند سندرم ترنر، آژنزی تخمدان، سندرم آشرمن. البته باید توجه داشت که ناباروری (Infertility) به معنی عدم تولید گامت نیست بلکه عدم توان تولد نوزاد زنده را گویند مثلاً در مردان بیماری کم‌نطفگی می‌تواند علت باشد، یا پس از انجام وازکتومی فرد بالقوه اسپرم تولید می‌کند ولی در عمل نمی‌تواند بچه دار شود. مشابه این حالت در زنان نداشتن مادرزادی رحم و نیز پس از انجام عمل قطع لوله‌های فالوپ است.

مي دانيم افزايش سن مادر و همچنين وجود بيماري هاي ژنتيكي در زوج هاي در معرض خطر مي تواند باعث افزايش خطر بروز ناهنجاري هاي كروموزومي در نوزاد شود. سابقا از روش هاي تشخيص ژنتيكي قبل از تولد موسوم به PND براي بررسي ناهنجاري هاي كروموزومي جنين قبل از تولد استفاده مي شد. اما در صورت تشخيص ناهنجاري در جنين، تصميم گرفتن در مورد سقط جنين براي زوج بسيار مشكل بود و صدمات جسمي و رواني را براي آنها در پي داشت. اكنون با استفاده از روش هاي تشخيص ژنتيكي پيش از لانه گزيني موسوم به PGD مي توان از بروز اين مشكلات جلوگيري كرد.

روش‌های کمک باروری انواع بسیار زیاد دارند که از بسیار ساده شروع و به بسیار پیچیده ختم می‌شوند. باید دانست که هر زوجی نیازهای مخصوص به خودشان را دارند و باید روش مناسب همان زوج را به آن‌ها پیشنهاد کرد. ICSI یا میکرواینجکشن مانند IVF و IUI یکی از روش‌های کمک باروری (ART) است. برخلاف آی یو آی (IUI) که در آن اسپرم‌های مرد توسط لوله‌ای وارد رحم خانم می‌شوند، در IVF و ICSI، تخمک خانم با اسپرم مرد در خارج از بدن، در محیط آزمایشگاه باهم ترکیب می‌شوند و پس از لقاح، جنین حاصله در داخل رحم خانم گذاشته می‌شود.

تلقیح داخل رحمی (IUI) عملی است که شامل قرار دادن اسپرم مرد درون رحم زن برای تسهیل باروری می‌باشد. در این روش درمانی، عملی بر روی تخمک زن انجام نمی‌گیرد بنابراین به عنوان یکی از روش‌های کمک به باروری (ART) در نظر گرفته نمی‌شود. هدف از IUI، افزایش تعداد اسپرم‌هایی است که به لوله‌های فالوپ می‌رسند و به این ترتیب احتمال باروری را بالا می‌برد. تحقیقات نشان می دهد که زوج های ناباروری که هیچ نوع از درمان های باروری را انجام نداده اند، شانس بارداری شان در هر دوره قاعدگی حدود یک تا پنج درصد است. اما کسانی که درمان IUI را انجام داده اند، احتمال بارداری شان در هر یک از دوره های قاعدگی حدود 10 تا 20 درصد است.

اگر سال‌ها پیش کسی درباره توقف زمان حرف می‌زد و به شما می‌گفت که راهی برای آن می‌شناسد،باور نمی‌کردید، اما امروز شما به راحتی قادر به انجام این کار هستید؛ می‌توانید جنین فرزندتان را در یک مرکز درمان ناباروری نگهداری کنید و چندسال دیگر او را در رحم خود بپرورانید؛ کاری که مدت‌هاست در ایران به عنوان یکی از راه‌های حفظ قدرت باروری در افراد انجام می‌شود. حفظ باروری زمانی برایمان اهمیت پیدا می‌کند که نگران از دست دادن آن باشیم. این نگرانی ممکن است به دلیل ابتلا به نوعی بیماری یا بالا رفتن سن باشد. آن طور که متخصصان می‌گویند قدرت باروری در زنان از ۴۵ سالگی به بعد کاهش پیدا می‌کند. با وجود اینکه این توانایی در مردان بیشتر از زنان است، اما آن هم محدودیت‌هایی دارد و در طول زمان کاهش می‌یابد.

يكي از مزاياي IVF اين است كه قبل از انتقال جنين، عمل لقاح قابل مشاهده است و در صورتي كه اسپرم با تخمك لقاح پيدا نكند مي توان در نوبت هاي بعدي شرايط لقاح را تغيير داد. مزيت ديگر IVF اين است كه اگر يك بيمار فاقد لوله هاي رحمي باشد نيز بدون مشكل،‌ عمل IVF انجام مي شود. اما محدوديت IVF آن است كه ميزان بارداري در زنان بالاي 40 سال به علت پايين بودن كيفيت تخمك ها ي زن كاهش مي يابد. روز عمل، نمونه اسپرم از مرد و تخمك تحت يك بيهوشي كوتاه و موقت از زن گرفته مي شود. سپس اسپرم و تخمك در آزمايشگاه جنين شناسي در محيط كشت مجاور يكديگر قرار داده مي شود تا اسپرم خودش وارد تخمك شده و آن را بارور كند.